Mont Tremblay, Pak Fjord Saquenay en de dagelijkse beslommeringen

Het voorjaar heeft hier in volle omvang zijn intrede gedaan en dus gaat het er hier net zo aan toe als in Nederland. De ene keer dag is het ploffie warm, de volgende dag denkje: waar is mijn trui en nu ff profiteren met klusjes doen, zoals adminstratie bijwerken, poetsen etc.
Arno geniet er in elk geval met volle teugen van dat hij bijna elke dag naar zijn werk kan fietsen. De afstand, 17,5 km enkele reis begint zelfs te wennen. Intussen maakt hij ook "vrienden " onderweg: 2 dames die op woensdagochtend hun vaste uitje hebben en vriendelijk groeten en een heer in een scoutmobiel, die na vele ontmoetingen vriendelijk terug begint te knikken als Arno einde dag langs komt kachelen.  Ik heb zelf de route een keer afgelegd op een zonnige dag en ik vind het een hele klus. Klik hier op de fiets tocht te bekijken !

Zoals een luxepaard betaamt, kan ik mijn programma zelf invullen en dus Ik fietste ik vorige week naar het Reservoir Beaudet, waar veel vogels nestelen, vooral in het voorjaar. De route verte erheen, waar Arno dus elke dag overheen fietst is autovrij, gaat tussen de bomen door en kijkt uit op stille weilanden en af en toe een paar huizen of een boerderij. Met het mooie weer is hij overdag "bevolkt" (druk is hier een relatief begrip: je komt af en toe iemand tegen") met fietsers en scout mobiels. 
Daar aangekomen lekker zitten op de inmiddels kenmerkende stoelen, mijn bammetje opeten en genieten van het uitzicht op het meer EN op de kaasfabriek en Abbott, waar Arno werkt. Onderscheid moet er wezen nietwaar.  

De lente heeft inmiddels hier zijn intrede gedaan en de natuur is ontploft... we gingen een weekend weg en bij terugkeer vonden we een ander dorp terug.

Het lijkt misschien niet veel, maar tot nu toe was het hier zo kleurloos, dat dit een heerlijk beeld geeft. En die uitlopers in het bos, tussen al die dorre bladeren en mix van dode en levende bomen is prachtig

De jeu de boules club voor ons huis is intussen opgestart, dus op maandagochtend geniet ik van uitzicht op   mannen en vrouwen op leeftijd (beetje ouder dan ikzelf), die hier de hele middag balletjes staan te gooien. Wel een leuk gezicht. Van het voorstel van Arno om voor mij zo 'n netje met gekleurde plastic ballen te kopen, heb ik besloten maar geen gebruik te maken. Jullie snappen wel waarom denkik.
Ik zal volgende week proberen subtiel een foto te maken...

Verder hebben we afgelopen week een nicht van Arno weten op te sporen. Haar moeder (een zus van Arno 's moeder) is indertijd naar Canada geemigreerd en inmiddels zijn beide ouders overleden. Wij dachten dat het wel leuk zou zijn haar te gaan ontmoeten...maar onze mail belandde in de spam, haar telefoonnummer werkte niet (ze bleek inmidddels verhuisd) en tja, wat doe je dan: speurwerk op het internet. Daar konden we op enig moment het telefoonnummer van een buurvrouw vinden en ja hoor, na 3 x antwoordapparaat: RAAK. Lang verhaal kort: 3 juni reizen we af naar Ottawa (4 uur rijden Zuid-West) , zijn komt daar ook heen ( 4 uur rijden Noord-Oost) en we ontmoeten elkaar bij leven en welzijn in Ottawa, brengen daar de middag, de nacht en de dag samen door en op de terugrteis: halen wij in Montreal de kidz op, die 4 juni einde mddag voor een week arriveren. Mooi vooruitzicht. De kidz spreekt voor zich. Die nicht: dat vinden we gek genoeg erg leuk, ofschoon we ons beiden niet kunnen herinneren haar ooit gezien te hebben. Zij zegt, dat ze 25 jaar geleden onze kidz heeft ontmoet. Gek he, hoe dat werkt met familie. Als  je ze dan spreekt door de telefoon voelt het toch heel vertrouwd en zij was dol enthousuiast en super verrast natuurlijk. Wordt vervolgd.

De afgelopen 2 weekenden waren we weer zo druk als een potje met pieren. 
Vorig weekend vertrokken we naar Park Mont Tremblant. Het heeft een doorsnee van 100 km en maakt deel uit van "de Laurentides" een gebied met heel veel meren. Alleen het park zelf al heeft er 450 en dat zijn beslist niet allemaal kleintjes.

Je moet er altijd wel  een flink eind voor klimmen, maar het resultaat is de moeite waard. De mix van toegankelijkheid en natuur is mooi gekozen in de parken. Meestal klim je over stenen, de paden zijn dooraderd van hoog en laag liggende stronken, dus het is altijd oppassen geblazen en continu naar beneden ikijken bij het wandelen. Maar daar waar het niet kan, daar zijn  veilige (jaja, het is toch Amerika) vlonders of trappen aangelegd, tyerwijl het bos eromheen gewoon  "oer" en onontgonnen blijft.
De bomen weten wel raad met deze barre natuur met meters sneeuw  en erg koude winters tot wel -30C. Vandaar dat je veel omgevallen dode exemplaren ziet. Dat vereist een sterk wortelen stelsel en we komen daar mooie exemplaren van gtegen. Wortels die zich als een spin om een steen weven, wortels die als een hand in de grond grijpen en een hoge boom die wortelde op een platte steen, maar het helaas toch niet gered heeft.

Omdat het seizoen hier nu eenmaal laat begint was het het park nog niet open, dus slechts beperkt toegankelijk. Op de vrijdag kwamen we goedgemutst aan bij een van de 3 ingangen en werden we ontvangen door een vrolijke parkwachter, die zich afvroeg wat we kwamen doen. Het park was immers nog gesloten.  Nou, wij meelachen als een boer met kiespijn, maar natuurlijk konden we wel al een wandeling maken vanaf die ingang, naar de watervallen en dat was een goede opstap voor de volgende dag met zijn 10 km, gelukkig redelijk vlak na een paar uur in de autio en stijve spieren.

En omdat het nu voorjaar is zien we de waterval op zijn mooist...met veeeeel water...   klik hier!

De volgende dag gingen we naar ingang 2 en daar troffen we het. Hier was onze wandeling van voorkeur te belopen en konden we vol goede moed aan de slag. Dat laatste heb je wel nodig hier..... je loopt .... en daalt...en klimt....en daalt....en klimt....en loopt...over stronken...over stenen....langs besneeuwd stukken...door de modder.. dat gaat je letterlijk en figuurlijk niet in de koude kleren zitten, maar gelukkig is de oplossing voorhanden: er ligt her en der nog sneeuw, heel handig voor de broodnodige afkoeling en de rest!

 Het uitzicht vanaf ons appartement, over 1 van de 450 meren, was overigens ook niet te versmaden. Met een Mariabeeld aan de rand van het meer in vol zicht, omdat hier vroegen een kapel heeft gestaan. Kan niet beter, toch?

Op zaterdag besloten we buiten de deur te gaan eten, in het dorp Mont Tremblant, een dorp aan de zuidzijde van het park en hier troffen we tot onze verrassing een soort "Disney in het klein" aan. Natuurlijk, alles is realtiefaltief, we zijn  hier niets anders meer gewend dan bos en bomen en lange wegen, maar het is een wintersportdorp, gebouwd onder aan de voet van een bergheling, met een plein en daaromheen allemaal restaureants en terrassen en veel binnenlandzse toeristen uit oa Montreal en omstreken, van allerlei natuonalitieten, die hier vertier halen, net als wij. Duss dat was genieten.  Klik hier voor een filmpje

 Met een cocktail in kledingstijl

Afgelopen weekend was andere koek en zouden we ons wederom onderdompelen in de natuur, maar dan "all the way", nou ja, "all the way" , met een camper, om alvast te oefenen voor juli, een beter excuus is er niet.  We hadden er een gehuurd, 24 ft (bijna 7,5 meter) met 1 slide out (deel dat je naar buiten kan schuiven als je stilstaat). En cameren in een hotel op wielen, dat is een ervaring op zich, die willen we natuurlijk niet aan onze neus voorbij laten gaan.  Dat vereiste wel wat voorbereiding, de koffer moest ingepakt, de inhoud van de koelkast moest mee en praktisch allerlei, want een kampwinkel, dat kennen ze hier natuurlijk niet en onderweg naar de Wallmart, de IGA of de SuperC, dat probeer je natuurlijk te vermijden, wat dan toch weer niet lukt natuurlijk.

Gehuurd in Levis (bij Quebec, 180 km). De eerste km rijden waren wel ff spannend. Alles kraakt en rammelt (want de wegen zijn hier niet superglad door de vorst) dus we moesten wel even wennen aan alles. 

 alles erop en eraan. KLik hier !

Onderweg een tussenstop in St Anne de Beaupre, waar een enorme , redelijk druk bezochte kathedraal staat. Met een boven en ondergronds kerkgedeelte en mooie mozaiken.

Een eerste stop voor de nacht bij St Simeon, Camping Faliase sur mere en ja, we stonden aan de rand van de St Lawrence river op een hoge klif met WAAUW effect

Daar konden we ook oefenen met de voornaamste camping activiteit: vuurtje stoken en zoals de buurman: gewoon een straal gas in de brandstapel spuiten, dat was onze eer te na. Arno verkiest lucifers en aanblazen. En barbequen... deze eerste keer nog ff op een wergwerpding, niet alles tegelijk uitproberen nietwaar.

en bij vertrek natuurlijk netjes je afvalwater dumpen

Volgende dag door naar park Fjord Saguenay, waarin we ook de camping geboekt hadden, mooie bosplekken,  en natuurlijk bij aankomst meteen in de beentjes.Het Fjord zelf is enorm ( de aanrij route viel tegen en bestond niet uit "uitzicht op", maar uit wederom een weg met bomen, bomen, bomen en bomen). Ht is 18000 jaar geleden ontstaan tijdens de laatste ijstijd .  

En op de top prijkt een Maria beeld. Dat hebben ze lang gelden met een boot proberen te vervoeren op de rivier, maar het is toen zoek geraakt. Geluukig was het van hout  dus .... je raadt het al  hier, in het Fjord, hebben ze het in de rivier gevonden. Een wonder  en dus in 4 stukken naar boven getakeld en in elkaa geknutseld.. Dat heeft in totaal 8 dagen gekost... Het is dan ook echt een heel groot beeld!

De dag erna op naar plek 3: park La Pointe de Taillon , grenzend aan Lac St Jean. Daar bij aankomst de omgeving verkend, nu eens geen grote wandeling.De camping ligt aan een meer en we konden diezelfde dag nog genieten van een mooie zonsondergang.

Onze plek lag mooi tussen de berkenbomen.  's Avonds natuurlijk weer vuurtje stoken stap 2: barbecuen op open vuur en voici le resultat: erfect gelukt, terwijl moeder de vrouw een boekje leest en let vooral op de mooie ruitjes op het vlees van de meesterchef BBQ. 

Zondag was slecht weer voorspeld, maar pas in de middag, dus smorgens om 9 uur zaten we al op de gehuurde fietsen, om via de "route verte" langs het meer naar een dorp 16 km verderop te fietsen en daar te ontdekken, dat koffie alleen bij " de depanneur" te krijgen was, en te nuttigen op het stoepje. Maar hij was errig lekker. Onderweg gekletst met de wandelaars, de wildstromende rivier bewonderd, waar de locale staalfabriek (450 000 kg staal per jaar) haar electriciteit haalt. Wat een krachten spel en wat zijn de mensen die je onderweg tegenkomt allemaal vriendelijk, bereid om een praatje te maken en trots op hun regio!! Klik hier

Om half 1 leverde we de fietsen in, begin het te regenen en hebben de rest van de dag genoeglijk doorgebracht met computeren, kaarten (ik heb natuurlijk weer  verloren en we zijn hier aangewezen op Canasta. Ik hoop dat we nog bridge regels kennen als we weer thuis komen...) , netflix film kijken etc. Zeer genoeglijk in ons hotel op wielen.

De volgende dag op tijd eruit en off we go. Op de terugweg naar  Jaques Cartier national park. Familie van François Cartier van de sieraden? In elk geval veel meer down to earth, letterlijk en figuurlijk. Weer flink de beentjes gestrekt.

En ook hier mag de selfie natuurlijk niet ontbreken. 

Ik kan me voorstellen, dat al die parken er zo op het eerte gezicht hetzelfde uitzien. Toch "voelen" ze allemaal anders aan als je erin loopt. Dat zal  ook met het jaargertijde te maken hebben, maar dat is het zeker niet alleen. De doorkijkjes, de boomsoorten, de grootte van de meren of de hoeveelheid beekjes..... het is geweldig en groots. 

Met weemoed hebben we de camper 's avonds weer terug gebracht, met 600 km meer op de teller. Dit is voor de totale reisafstand dat weekend nog te vermeerderd met 320 km op en neer naar Warwick. Wie hier kijkt op een km-tje komt nergens. 

De dag besloten met een V(inkje)  op onze "bucketlist": eten bij een St Hubert, die overigens veel beter te pruimen is wat ons betreft dan de Victoria van een paar weken geleden.

En bij thuiskomst roept de plicht en moet er uitgepakt worden en de was gedaan. Met die enorme wasmachjine en droger die we hebben een fluitje van een cent. Maar naar geod nederlands gebruik droog ik natuurlijk graag de was buiten en dat doe je bij gebrek aan een waslijn dus zo

Daarna weer aan de slag bij Abbott en ik een ochtendje in het vrijwilligerscentrum. Ik kijk er steeds naar uit en vind het door de sfeer ter plaatse altijd weer een uitje. Het gegeven, dat ik er onlangs achterkwam, dat ik als "benevole" (vrijwilliger) maaltijden voor 50% van de prijs mag kopen en die nog lekker zijn ook, zal dit zeker ondersteunen. Voorlopig is woensdag opwarmdag en eten we 3 gangen!!..

Zoals jullie zien, de tijd vliegt, de overblijvende weekenden hier in Warwick tellen we al. Wat kunnen we nog doen en wat willen we nog? De  kidz arriveren 4 juni als de beveiliging op Schiphol geen vertragend roet in het eten gooit  en blijven tot de 11de. Daar kijken we naar uit natuurlijk. En als ik dan door de week een rondje loop op de prachtige golfbaan hier , tja, dan mis ik natuurlijk het thuisfront en de rondjes met Piet en Carin en de andere golf vrienden.  De dagen dat Arno werkt zijn soms lang en wat stil, maar online vergaderen met Siebe over het wel en wee van  Odense huis is een mooie onderbreking en bellen met het thuisfront altijd een feestje. Kortom: het verbaast me zelf hoe een ogenschijnlijk lange dag hier meestal toch weer snel omgaat. 

Enfin, dat was het voor nu, hopelijk genieten jullie van afstand een beetje mee, wij zijn bijna op de helft van ons verblijf hier, maar mede dankzij mijn prive fotograaf en video filmpjes maker krijgen jullie een hopelijk mooie inkijk in ons wel en wee.  

  Liefs van ons