De laatste weken in Warwick

De week nadat de kinderen vertrokken waren ging snel voorbij en aangezien ons eigen vertrek uit Warwick nu ook snel dichterbij kwam (3 weken nog maar !!) begonnen we langzaam ons lijstje van “things must do” af te werken.

Het begon bij de F1 in Montreal.  Een kaartje was er niet meer te krijgen helaas , nou nog wel een paar tegen een prijs vergelijkbaar met een kwart jaar werken….. zat wel alles op en aan.. 😊 Toch maar niet gedaan.  Omdat het afgelopen week zo leuk was in Montreal tijdens afscheid van de kidz dachten toch maar even te gaan kijken (we kijken inmiddels niet meer op tegen een paar 100 km knorren..). Degenen die de F1 een beetje volgen weten dat het bagger weer was in Montreal op de vrijdag en zaterdag. Dat was jammer want waar de stad, die een week ervoor nog vol leven was, was nu “doods” . Maar goed “Maxi” op pole dus alla..  een mens kan niet alles hebben.

Die zondag erna met een collega gaan golfen en bij hem thuis, Becancour, ongeveer 80 km vanaf Warwick,  eten. Dat was een leuke middag. Ik kan sowieso al niet goed zien waar de ballen heen gaan ( ook als ze wel op de fairway  liggen !!) maar Denis, mijn collega, nou, zijn ballen  kon ik helemaal niet volgen. Tjee wat sloeg die ver….soms wel 300 meter, maar natuurlijk niet altijd recht.  Dan kun je zien dat een ijshockey en baseball verleden doet met je golf skills en dat wat bal gevoel niet verkeerd hoeft te zijn..
“s Avonds natuurlijk de verplichte BBQ, waarbij het vlees iets te zwart was geworden doordat we stonden te lu…. , maar niet op te letten.  Zijn vrouw kon dat echter alles behalve waarderen en we hoorden haar sissen: “Sacre Denis”. Verder was het erg gezellig. Zij sprak eigenlijk alleen maar Frans, Ik engels en Denis en Jacqueline deden met alles mee. Er is heel wat afgelachen.

Dat “Sacre Denis “ is eigenlijk heel erg grappig,  want in Limburg wordt ook wel eens gevloekt en dan is het “Sakkrenondejuu” want natuurlijk eigenlijk “Sacre nom de Dieu” is.  Denis roept te pas en te on pas “Tabernak!” als er iets tegenzit. Ik dacht in eerste instantie dat dit een uitdrukking van de “first nations” was . Maar niets minder waar! Tabernak komt van tabernakel.  De meeste vloeken hier in Quebec hebben allemaal een “katholieke” herkomst. Het voert te ver om ze allemaal af te rapen maar ze kunnen er wat van .. 😊 .. en natuurlijk hebben wij er inmiddels ook een aantal in ons repertoire zitten, maar daar geven we fatsoenshalve liever geen uitvoering aan…

De kerk, die hier best groot was, heeft ook hier flink ingeboet. De meeste kerken staan leeg of worden inmiddels voor iets anders gebruikt (sport zalen, klim hallen, kaasopslag etc,) net als bij ons..   En dat is toch wel jammer want net als bij ons Limburg en Brabant “kleuren” de kerktorens ook hier  het landschap. De specifiek scherpe torens zie je al van verre net als die van  “ ons Warwick”.

Dus ja, in die laatste week wilden we ook nog wat fiets tochtjes maken door het landschap dat we echt zullen gaan missen. Of het ons Limburgs hartje was dat harder ging kloppen of omdat het zo mooi is, maar het heuvellandschap met zijn kerken,  de voedertorens van de boerderijen , de heuvels:  we zijn ze echt gaan waarderen. We hebben het zien opfleuren van met sneeuw bedekte vlakten, naar een grijze massa met “niks”,  naar de mooie weelderige groene heuvels.  Een paar keer hebben we met plezier nog een ommetje door het landschap gemaakt.

Zo ook op die fiets naar de “Vignobles de Warwick” ja ja . Quebec  is niet voor niks : la Nouvelle France en daar mag de Vignoble niet ontbreken! Een kleine wijngaard  goed voor 7000 flessen per jaar, witte = ok, Rose = lekker  en de rode = laat maar zitten en Port goed genoeg voor de kaas!   Maar wat een uitzicht….

En dan moest er ook afscheid genomen worden van de golfbaan, een laatste rondje  over “Golf du Canton”.

Ik heb afscheid genomen van de herten, de vossen, de wasbeertjes en de ontelbare “squirrels” die me op mijn fietstochtjes ’s ochtend vergezeld hebben. Ik ga ze missen.. 

En natuurlijk op het werk. …. Bij Abbott hadden ze een “5-7” georganiseerd. Iedereen die wil komen gaat dan vanuit het werk naar het cafe om daar gezamenlijk wat te drinken en te eten. Al komen sommige volgens mij alleen om te eten…..  alwaar we een gezellige avond hebben gehad.

Thuis had ik ook een paar collega’s uitgenodigd op Hollandse friet.. We hebben het al uitgebreid over de “poutine” gehad. Ik had de euvele moed gehad om te zeggen dat die jonge kaas net plastic was.. Je trekt er aan en hij ”schiet” weer terug in zijn oude vorm en als je er in bijt dan piept het zo langs je tanden…. Maar de poutine afkeuren,  dat was wel tegen het zere been.  We hebben het goed gemaakt met een Hollands friet buffet van  patatje “speciaal” , patatje “oorlog”, patatje zuurvlees, en patatje kapsalon. (Toen we in Ottawa waren hadden de originele curry , mayo en sate saus gescoord). Het was helemaal  niet slecht volgens de aanwezigen  dus.. wie weet over een paar jaar zien we misschien nog wat nederlandse invloeden hier terug !

Jacqueline had ook haar afscheid bij  het Centre d’entre aide. Met 4 zelfgebakken tarte tatins, 2 blikken stroopwafels en een grote zak zoute drop toog ze de laatste woensdagochtend naar haar “werk”. Bij de speech werd een traantje weggepinkt. Iedereen was trots dat er zelfs een internationale vrijwilliger was geweest en het was duidelijk, dat er een “match” was.  De zoetigheid verdween als sneeuw voor de zon, de directrice Dian nam de kaart met de speech graag mee en er werd die ochtend druk heen en weer gelopen, veel  meer dan normaal, hetgeen een snel slinkende dropzak tot gevolg had.

En het laatste weekend was het super mooi weer en  zijn we lekker gaan picknicken in het park van Victoriaville (met een kaaspakket van Le Fromagerie du Presbytere in St. Elisabeth de Warwick mmmmmm ) en daarna onderdompelen in de rivier. Dezelfde rivier, waar de ijsschotsen nog inlagen toen we kwamen ( de laatste 2 foto's) , daarin konden we nu lekker afkoelen ( de eerd 2 foto's).   

En natuurlijk konden we niet weg gaan zonder een afscheidsavond bij Jean Francois en Sarah. Lekker niksen aan het zwembad en heerlijk samen eten. Partir,  c‘est mourir un peut” en heel duidelijk werd weer, dat het afscheid nemen van mensen nog moeilijker is dan van dingen of een omgeving. Hun vriendschap was zeer dierbaar en hopelijk kan die in enige vorm blijven bestaan.

En dan het moment dat we de deur achter ons dichttrokken van ons verblijf, dat stiekem een beetje als echt “Thuis” was gaan voelen …..

Maar niet getreurd en op naar nieuwe avonturen in ons nieuwe tijdelijke huis op wielen,  dat toepasselijke de naam “la retraite” (de gepensioneerde) heet!

Tot ziens van Arno en de groetjes van Jacqueline!

We zullen jullie op de hoogte houden van onze reis ervaringen..