En een keer begint de laatste week

Tja, het einde kwam langzaam en toch heel snel in zicht, dus dat betekent: gaan met die banaan en nog zoveel mogelijk proberen mee te pikken, natuurlijk in alle rust.. haha

Vanaf Kouchibouguac zijn we dus  vertrokken naar de Gaspesie in Quebec. Dat voelde een beetje als “thuiskomen”. Er werd weer Frans gesproken, er zijn weer veel Tim Hortons en er is weer de oude vertrouwde IGA, waar ik ook in Warwick boodschappen deed. De bedoeling was om de hele kustlijn te gaan volgen. Je rijdt dan eigenlijk continu langs de Golf de St Laurent. Door kleine dorpjes met niks, maar wel in elk dorpje een rustplaats met bankjes, een toilet (schoon en met toiletpapier) en bijna altijd op een mooi uitzichtpunten. En er zijn veeeeel dorpjes van 10 huizen en nog meer uitzichtpunten. Kortom: reizen is genieten.

De eerste stop was Campbelton en daarna door naar Carlton.

Vandaar zijn we doorgereden naar Perce, maar onderweg wel ff gestopt om een rondje te golfen en te lunchen met onze eigen restjes aan het strand, waar het keihard waaide. Aangekomen in Perce vielen we met onze neus in de boter.  Perce, ja, van ”la Roche Perce”. Van jullie verwacht ik geen herkenning, maar iedereen hier kent dat natuurfenomeen en we mochten dat niet missen, dus hadden een camping daar in de buurt even vooraf gebeld. Nou, daar vielen we met onze neus in de boter, getuige onderstaande foto’s. We stonden met vol zicht op de zee en op de bekende afgebroken rots. Een plaatje!! Overdag, maar zeker bij zonsopkomst. Nu was niet alleen reizen, maar ook zitten extra genieten!!

In het bijbehorende dorpje hebben we rondgewandeld.  Vervolgens even de laatste was gedaan.... handig, zo 'n camper

We zijn  weer op de fiets geklommen om 15 km verderop langs de kust een “magasin antique” te bewonderen. Bleek een oude winkel te zijn, waar allerlei mogelijke “oude gebruiksvoorwerpen” tentoongesteld werden. Oud servies van Royal Albert, een oude type machine, oude grutterswaren, oude medicijnflesjes, oude kleren, oude meelzakken, oude kachels, oud brandhout, een oude barbier salon in een uitbouwtje, het oude kantoor van de manager, oude hoeden etc. En we weten het zo onderhand. Oud is wel zo’n 50-60 jaar geleden!! Maar de mensen zijn zo enthousiast, dat je vanzelf blij wordt met het bezoek. Mooi te zien hoe trots ze zijn op hun  "erfgoed" van nog geen 100 jaar oud. 

Daarna hadden we wel ff een biertje nodig in het nabijgelegen haventje.

Vanaf Perce zijn  we doorgereisd naar St Anne des Monts, 300 km verderop en uitvalbasis voor Parc National de Gaspe. De zee ligt er zo dicht tegen de kust aan, dat bij ruw weer de golven over de weg slaan...en daar hebben ze natuurlijk weer een eigen verkeersbord voor!

Onderweg de koelkast weer volgeladen. Bij de IGA!! Daar aangekomen de rest van de middag genoten van zon en wind, op een camping niet aan de zee, maar wel heerlijk rustig, dus in plaats van een zee vol water hebben we nu weer een zee van ruimte om ons heen.

De volgende dag riep “de plicht” weer. Op naar het park voor de bekende wandeltochten. We hebben er 2 gedaan, die niet zo heel lang waren, maar wel erg mooi. Vooral de eerste was interessant. We liepen eigenlijk niet door het bos, wat normaal het geval is, maar de begroeiing beiderzijds was heuphoog met her en der een boom en heel veel bloemetjes. Mooi, maar wel gek. Gelukkig stond op het hoogste punt een parkwacht, die een en ander kon verklaren. In 1965 is er een brand geweest, die het stuk waar wij liepen geheel heeft afgebrand. Daar is nieuwe begroeiing ontstaan. Een zgn. boraal bos. Eerst ontstaat er grond begroeiing en loofbomen. Na 30-45 jaar worden deze langzaam verdrongen door de dennenbomen en sparren. Nou, dat zagen we dus. Een aangezien dit gebied ideaal is voor de elanden (die we helaas nog steeds niet tegen het lijf zijn gelopen) hebben die bomen het ook nog ernstig te verduren, want die elanden lusten er pap van. Deze uitzichten gaan we zeker missen.

Na afloop, we waren net klaar met ons “programma”,  begon het te druppen. Lucky us. We zijn nog even naar het dorp gegaan en na ff zoeken vonden we zowaar weer een microbrasserie. Dus proeverij biertjes goed laten smaken en na afloop vis op de BBQ op de camping. Het was weer een mooie dag. 

En nu zomaar weer een dagje vrij. Fff googlen en ja hoor, er is een golfbaan hier. Dus spullen gepakt en 18 holes gelopen. Het was gelukkig niet zo warm, maar de luchtvochtigheid is erg hoog, dus dat was puffen en ik (Jacq) was helemaal pater toen we klaar waren. Het was weer een prachtige baan. Je vraagt je af hoe ze dat hier financieel kunnen redden. Ze kunnen vanwege de lange winter maar een paar maanden per jaar open en het was echt niet druk. Hij was mooi. Een paar heel steile stukken, de rest vrijwel plat. De fairway was gegolfd als de golven van de zee, dus het lopen was pffff, maar het omliggende bergdecor maakte alles goed. Arno sloeg hemelse afslagen, nou ja, de meeste dan….. verder lieten we ons beiden van onze beste kant zien, maar dan zonder toeschouwers natuurlijk…
En aangezien de restjes op moeten: vanavond lekker “thuis” eten en morgen weer starten aan de laatste 2 dagen..Maar eerst nog ff al het hout dat we over hebben wegfikken.

En die laatste 2 dagen, dat was letterlijk en figuurlijk afscheid nemen, niet alleen van het land, maar ook van de mensen die ons dierbaar waren geworden.
Onderweg passeerden we Matane, waar we natuurlijk ff moesten gaan kijken. Hier hebben ze een grote rivier afgedamd, maar om de loop van de zalmen niet te verstoren is er een trapsgewijze sluis voor de zalmen gemaakt, waar zij "omhoog" kunnen zwemmen". En.... voor het publiek is er onder de waterspeigel een raampje gemaakt, zodat je de zalmen kunt zien. Nou heb je geluk of geen geluk, maar voor ons gold dat laatste: er zwom er een!! Hij was wel bijna een meter lang. En zo kunnen ze ook tellen hoeveel zalmen er langs komen, hetgeen ze ook doen ! Gezien de telling was het een goed jaar want ze zaten al over het aantal van vorig jaar heen.  Zouden de zalmen voorheen minder gereisd hebben door Corona??? 

Dinsdagavond arriveerden we bij Sarah en Jean Francois, waar we alle overblijfselen uit de koelkast en de kasten konden achterlaten. 
Natuurlijk was het  daar weer bijna oud en vertrouwd gezellig , doorweven met weemoed, want op zo 'n afstand is de termijn van weerzien ongewis voor mij. Arno zal hen begin september zeker bezoeken, aangezien hij dan voor 2 weken terug gaat.

We logeerden bij hen en genoten van een lang ochtendontbijt. 
Maar toen luidde toch de gong en gingen we op pad.
Camper inleveren in Drummondville. Door de eigenaar werden we naar het vliegveld gebracht met onze 10 koffers en golftas.

De terugreis liep voorspoedig.
Thuis aangekomen op donderdag na een korte nacht vliegen vonden we Daan en Joep en een gevulde koelkast.
Zaterdag zagen we Hanne.
Zondag gingen we golfen met Piet en Carin alsof we nooit waren weggeweest.
Dinsdag erna hoorde Hanne dat ze haar laatste poeve vban kunnen had doorstaan en ja: ZE IS NU APOTHEKER!!
Eeen week later vierde Arno zij  verjaardag en was het een Comeback feestje met veel van onze dierbaren.

Het is voorbij, maar het was een avontuur, dat we niet hadden willen missen!!

Hiermee komt meteen een eind aan deze reislog. Hopleijk hebben we jullie kunnen meenemen en hebben julliem een beetje meegenoten. In elk geval genieten we van het weerzien met jullie allen!

Heel veel liefs

Arno en Jacqueline