Familie: een ontmoeting met een onbekende nicht en natuurlijk: KIDS CANADA WEEK!!

 Lieve allemaal,

Het is alweer enige tijd geleden dat we ons wedervaren met jullie gedeeld hebben. Dat komt, omdat we gewoon een heel erg leuke tijd achter de rug hebben. De onbekende nicht in Ottawa bezocht, Hanne en Daan een week hier geweest. Ff bijgekomen van de drukte en daarna vol aan de slag met het verhaal. Nou, dat was dus zowat klaar, maar ik kan snel praten, maar ook mijn vingers zijn rap. Nu een beetje TE… ik gooi het hele verhaal, op een haar na klaar om te versturen weg. Nou, dus…. Even verdriet verdrinken, moed bijeen rapen en off we go again.

3 juni was het dan zover en zouden we de nicht van Arno in Ottawa gaan ontmoeten. Het tot stand komen van dat contact had wel enige voeten in de aarde. We hadden een mail adres via een andere nicht, maar ja, dat kwam natuurlijk in de spam en die lezen mensen van onze leeftijd nu eenmaal niet altijd uit. Haar telefoonnummer was niet meer actief en ze bleek verhuisd te zijn. Nou ga daar maar aanstaan. Maar gelukkig bood het internet uitkomst. Na een zoektocht op de Yellow pages een soort online telefoonboek) kwamen we het adres van haar buren tegen met een telefoonnummer. Na 3 x bellen op hun antwoordapparaat, de laatste keer met een heuse smeekbede, was het raak. De buurvrouw nam op, was in alle staten en binnen een kwartier hadden we Margret aan de lijn. Haar moeder, een zus van de moeder van Arno, is eind veertiger jaren naar Canada getrokken, haar Nederlandse scharrel achterna en dat werd echte liefde dus een huwelijk. Het was voor ons erg interessant het verhaal rondom haar immigratie en wel en wee te horen. Zij is inmiddels gestorven, maar een van haar dochters heeft altijd contact gehouden met een aantal nichten.
We vonden een weekend, zij zou 3,5 uren naar het noordoosten reizen en wij 3,5 uur naar het zuidwesten om elkaar te treffen in Ottawa.  Het was een bijzondere ontmoeting. Als je er een kwartje ingooide kwam er 5 dollar uit. Ook wij deelden ons leven met haar en intussen genoten we van de prachtige stad. Allereerst de parlementsgebouwen . Queen Victoria heeft in 1857 Ottawa aangewezen als toekomstige hoofdstad, daarmee de concurrentiestrijd tussen Montreal, Kingston en Toronto beëindigd. In 1887 werd dit werkelijkheid. De Canadese confederatie werd opgericht en de inmiddels gebouwde markante parlementsgebouwen konden in gebruik worden genomen. De confederatie bestond in 1ste instantie uit de regio ’s Ontario, Quebec, New Brunswick en Nova Scotia. Alles daarboven was nog niet geëxploreerd. 

Ottawa had en heeft een zeer gunstige ligging (voor mogelijkheden tot transport, vnl. in de 18de en 19de eeuw van groot belang!) tussen de Ottawa River, de Rideau River en Riviere Gatineau. Begin 18 de eeuw werd het Rideau Canal gegraven, 290 km lang met tal van sluizen (in die tijd een grote noviteit), dat loopt van de  Ottawa River tot aan Ontario Lake met als doel: een betere bescherming bij Amerikaanse invallen. Dit kanaal loopt midden door de oude stad en de sluisjes zijn een trotse attractie. In de winter bevriest het kannaal en   dan schijnen de kantoorklerken ook nu nog fully dressed met aktentas op de  schaats naar het werk te komen. Wij waren er met heerlijke zon, dus geen controle mogelijk, maar het schijnt echt geen fabeltje te zijn.

Voor de oplettende lezer de namen van de hierboven genoemde rivieren zijn deels Engels, deels Franstalig. Klopt. Quebec is Franstalig en in Ottawa konden we weer op de Engelse tour, dus ook naar de Engelse pub in het supergezellige autovrije uitgaansgebied en natuurlijke de lokale specialiteit de "beavertail" proeven, voor de kenner een soort platgesalgen "nonnevot" die je emt suiker, chocopasta etc kan krijgen. . 

Die avond vielen er geen stiltes en na een gezellig ontbijt konden we nog een paar uurtje genieten van de stad. Voor die tijd werd onze achterbak nog ff gevuld met dozen zelfgebakken koekjes en kaas, die echt  lekkerder waren dan hetgeen ik tot dan toe kocht.

"s Ochtends zijn we op verzoek van Margret nog even naar de "Dutch store" gegaan om ons nog even in AH te wanen met echte holalndse merken en producten. We hadden aan het eind van de ochtend nog rondleiding, leerden over de ontstaansgeschiedenis en bewonderden standbeelden van gedenkwaardige personen en veel te snel naderden we het middaguur.  Een ding weat we moesten onthouden  mbt wat Canda of een Cahdees is : Not American"! Ze zijn nog steeds niet geen hele hechte vriendjes..

 en een afscheids selfie hoort erbij 

 De tijd van afscheid nemen was aangebroken. Te snel… Ottawa heeft erg mooie musea en architectuur, maar daar was geen tijd meer voor en een afscheids selfie hoort erbij natuurlijk. We namen afscheid van Margret. Gelukkig komt zij met enige regelmaat naar Nederland, dus daar kunnen we t.z.t. de draad weer oppakken.

We gingen begin van de middag retour naar Montreal waar de kiddooz einde middag zouden arriveren.

Op het vliegveld moesten we  wachten, gewoon, omdat we natuurlijk te vroeg waren, maar gelukkig hadden ze de Schiphol perikelen in volle omvang goed doorstaan en landden ze precies op tijd MET hun bagage…soms gaat het blijkbaar wel goed op Schiphol.

 en koffie met koffie van de Tim Hortons om wakker te blijven en route naar Warwick, een kleine 2 uur rijden..

Het weerzien was mooi en bij het verlaten van Montreal kon Daan talloze herkenningspunten benoemen die hij vanuit het raampje had gezien. Ongelooflijk!

Thuis was de tafel voor vertrek al feestelijk gedekt en konden de bubbels meteen open. Na een lichte maaltijd, tuurlijk met o.a. pasteitjes waren  ze 5 minuten na het naar bed gaan al in diepe rust. Ik heb beloofd de daarvan gemaakte foto ’s niet te publiceren, dus daar hou ik me aan.

De volgende dag op tijd weer op en op naar Parc Marie Victorin, een botanische tuin en een omgevingsattractie van Kingsey Falls, 1 km verderop. We genoten en ondanks het feit, dat nog niet alles in volle bloei stond en konden wonder boven wonder genieten van een droge picknick met o.a.  koekjes van Margret natuurlijk.
 

Einde dag was funtime. Boodschappen doen bij de Maxi en de Wallmart… m.n. de heren moesten moeilijke keuzes maken en natuurlijk een heerlijke taart ophalen bij de Deli Suisse.

Maandag ging Arno zijn plicht weer vervullen en reden we naar Park National de la Mauricie. We liepen daar de Mekinac wandeling, die Arno en ikzelf al eerder hadden gedaan. Prachtig. Toen, eind april, was alles nog kaal, lag er nog sneeuw op sommige paden,  scheen de zon tussen de bomen door en waren de uitzichten adembenemend. Nu liepen we onder een dak van groen groen groen,  over de bewortelde paden, de drijvende brug , prachtig gefilterd licht en de uitzichten waren nog steeds adembenemend. Helaas konden we daar niet in volle omvang van genieten, want zodra we stilstonden cirkelden zwarte mugjeswolken rond ons hoofd dus het motto was: blijven bewegen EN zoek iets om mee te wapperen. Lopend picknicken is een nieuwe ervaring moet je maar denken en we genoten er niet minder om. 5 uur later waren we dan ook voldaan weer op  de terugweg, niet afsluitend met een glas langs de rivier, maar ijskoffie via de Drive Trough van Tim Hortons.
 

Daarna naar Abbott voor een rondleiding van Arno. De foto’s die hier zijn gemaakt, allen in vol ornaat met haarnetje, helm, witte jas etc,  zijn helaas mislukt.

De volgende ochtend toog Arno en velo naar zijn werk en  wij gingen via de Chutes de Montmorency naar Quebec city. De waterval was wederom indrukwekkend en de trappen…. Veeeeeel ppfff
 

In Quebec deden wij weer de interactieve stadswandeling, zodat bijspijkeren van historische kennis en winkelgenot hand in hand kon gaan. Hanne weigerde zelfs de funiculaire van Petit Champain naar Vieux Montreal, en kwam wonderlijk fit boven, nadat Daan en ik  ons hadden laten vervoeren in de funiculaire.

Fotos stad

In de middag begon het te druppen, dus een goede gelegenheid om de eerste de beste “Poutine” gelegenheid in te gaan. Helaas zag die er erg shabby uit en het merendeel van het personeel konden frietjes en kaasbrikken zo tussen de tanden door naar binnen schuiven zonder de mond te openen. Maar, wonder boven  wonder, hij smaakt hier boven verwachting goed en “voice le resultat”:

Woensdag was het rustdag, behalve voor Arno dan, onderscheid moet er wezen, die zat om 7.15 uur alweer op de fiets.
We sliepen uit, ontbeten uitgebreid en gingen daarna op lokale tour. Eerst naar het Centre d ‘entreaide, waar ik vrijwilligerswerk doe
 

 Daarna een tourtje door het dorp en naar Mont Arthabaska bij Victoriaville voor het uitzicht. Helaas viel het geplande bezoek aan het centrum van Victoriaville letterlijk in het water, dus de rest van de middag thuis, waardoor Hanne de gelegenheid had de vertrekkende schoolbussen op film te Zetten. Het blijft een grappige, dagelijkse gebeurtenis. En: dagelijks 13 bussen!!!!!!

(klik op de blauwe tekst) 
13 bussen vertrekken langzaam

13 bussen vertrekken snel

Daarna boodschapjes doen en nu wel tijd om lekker quiche hapjes te maken voor de avond. We waren uitgenodigd bij Sarah en Jean Francois en er is lekker geknuffeld (met de hond), heerlijk gegeten en vooral heel veel gelachen.

Donderdag op naar wat het hoogtepunt van de week zou worden in mijn gedachten vooraf. Eerst ontbijten bij Lucky’s , ongeveer 15 km bij ons vandaan richting Montreal. Het is een houten gebouw, ziet er van buiten eigenlijk verdacht uit, maat elke ochtend staan er veel stoere auto ‘s. Dat wilden we ook meemaken.

En ja hoor. Binnen  was het zoals buiten. We zaten nog niet tussen alle werkende “boeren” of er kwam een grote kan filterkoffie aan. Mijn kop heb ik uiteindelijk wel 5 x laten bijschenken. En het ontbijt was compleet conform verwachting met als afsluiter de specialiteit van de zaak: gefrituurde pannenkoek. Helaas was die ERRIG lekker. Gelukkig hebben we geen weegschaal meegenomen.

Daarna op naar de bestemming: : “Auberge du lac Morency”. Gelegen aan een groot meer, vrij gebruik van kano ‘s , paddle planken, waterfietsen, strand, midgetgolf, roeiboot. Maar…….het regende dat het goot, de hele dag door tot 5 uur ’s avonds, dus uiteindelijk was het te overzien dat we ook nog een toeristische route namen, waardoor het 3,5 i.p.v. 2,5 uur duurde voor we er waren. Man, het was wel ff slikken.

De enige activiteit die we wel konden doen toen het ff droog was, was bijltje gooien… wel heel authentiek natuurlijk en met de nodige toewijding uitgevoerd. Het gegeven, dat van mij alleen een foto beschikbaar is en geen filmpje is wellicht wijs gezien het resultaat van mijn pogingen… (klik op de blauwe tekst) 

Bijltje gooien Daan                 Bijltje gooien Arno                   Bijltje gooien Hanne

Gelukkig was er ook een sfeervol een loofbos, dus gingen we vol goede moed een wandeling maken.. we hadden immers : een dak” boven ons hoofd. Die wandeling bleek in praktijk een soort stormbaan te zijn, aangezien het noodweer van een paar weken  weken geleden flink had huisgehouden. .

 Om 5 uur werd het droog en zonnig en besloten we het enige goede te doen: ons verdriet alvast verdrinken met uitzicht natuurlijk.

Het avondmaal maakte alles weer goed. Verrukkelijk. Evenals het ontbijt. 

 zoek de 7 verschillen net Lucky... een hele opgave!!Met ontbijt een goede afsluiter op stap naar Montreal, uiteraard met vertrek in de regen, maar na een half uur brak de zon al door en in Montréal vielen we met onze neus in de boter.

Ons B&B lag tegen het Quartier des Spectacles aan en ’s avonds begon een straat muziekfestival.

Maar eerst cultuur snuiven. Dus lopend naar Musee des Beaux Arts. Arno en Hanne besloten verder te struinen, Daan en ik gingen  naar het Museum.

De ijshockey club vcan Montreal is Montreal Canadiens. En zij spelen in de NHL (North America Hockey League ) en aantal jaren winnaar van de Stanley Cup  (de Champions leauge van het ijshockey!) Voor degende die goed op gelezen snapt dat dit ( Not America!) ongeveer het zelfde is als de het winnen van het EK in '88 Daar teren ze hier nog op!

Onder tussen zaten die andere 2 in het museum en Je scrolt nu door of geniet mee van een willekeurige verzameling foto’s van het interieur. Wij hebben er in elk geval van genoten.

Na afloop genietend van de bij mooi weer bruisende stad naar de Chinese wijk voor de beroemde noedelsoep. En die smaakt altijd het beste als je omringt bent door etende chinezen. Hen op de foto zetten voerde ons net iets te ver (haha).

En toen was het partytime. Flessen wijn in de handtas en plastic zakje, stoned worden van de wietlucht om ons heen (tjonge jonge, wat wordt hier veel wiet gerookt =legaal!) en niets verstaan van de RAP behalve “MERCI MONTREAL”,  maar de sfeer zat er goed in.

(klik op de blauwe tekst) 
Festival Musique Franco 1

Festoval Musique Franco 2

Zaterdagochtend moest er weer inspanning verricht worden. Dus op naar Mont Royal, met de bus naar boven, genieten van het uitzicht, te voet naar beneden en op weg naar “huis”weer onverwacht genieten van een straatfestijn met veel kraampjes, muziek, eten uit alle windhoeken etc.

foto berg 

En toen kwam het afscheid dichtbij. Op naar het vliegveld. Het kroost om 4 uur afgeleverd. Ze konden tot hun vreugde de onhandige zitplekken die ze hadden nog omruilen en er was geen puinhoop zoals op Schiphol, dus in alle rust vertrokken .

Wij gingen nog ff nagenieten in de stad, Er was nl ook een Festivale Murale, met allemaal muurschilderingen, lekker eten, muziek en sfeer.

--

Thuiskomen in een leeg huis was stil,  maar het was goed geweest. De week kon weer starten. Arno ’s collega Julie kwam eten met haar man en dat was onverwacht erg gezellig. Vrijdag hadden we ons naar verwachting enerlaatste etentje met Sarah en zondag, gisteren dus, waren we uitgenodigd bij een collega van Arno voor golf en maaltijd. Ook dat bezoek was echt heel erg leuk.

En nu begint het grote aftellen, nog anderhalve week werken voor Arno. Daarna 4 weken rondtrekken in de camper en 27 juli staat onze vlucht gepland, dus naar verwachting zijn we de 28ste weer back home. Jammer om “al” tegen het einde van het verblijf aan te lopen,  fijn om weer naar huis te gaan.

Tot de volgende keer.

Heel veel liefs van ons beiden, geniet van de zomer  en blijf gezond!