Een weekend thuis, maar wel actief!

Arno werkt de hele week, ik ben thuis. Maar ook daar is een en ander te beleven, dus het werd tijd om de kust dichterbij huis weer eens nader te gaan verkennen. En, omdat het weer ook hier de goede kant opgaat en de vorst langzaam uit de grond gaat, ging  de golfbaan eind april eindelijk open. Nou, dat lieten we ons geen 2 keer zeggen. Meteen een baan 18 holes geboekt en off we go. Het is een mooie baan, glooiend, dus 18 holes te voet is dan geen sinecure, maar daar gaan we toch maar steeds voor. Het clubhuis is oude meuk, maar de baan is goed onderhouden en de greens zijn razendsnel en razend lastig, dus daar verliezen we steeds tot onze grote frustratie heel wat slagen op. 
Verder zijn de fairways mooi breed en in de 2de 9 holes lopen er veel beekjes doorheen , hetgeen noodzaakt tot tactische slagen, water vissen naar ballen en natuurlijk ook afscheid nemen van ballen. Het is in elk geval een baan waar je je niet snel  verveelt en ik, Jacqueline, ga ook af en toe alleen. Ik vond dat de `1ste keer dan wel weer een dingetje, maar als ik dat dan eenmaal een keer gedaan heb, dan is "de kou eraf" en marcheer ik er met gemak een volgende keer gewoon alleen heen. Helaas hebben ze hier geen gezellige inlopen.
Ook een driving range ontbreekt (is een soort kooi van netten), maar de oefengreen is gelukkig wel present.

Op zaterdag kregen we voor het eerst eters. Sarah en haar man Jean François maakten met veel plezier gebruik van onze uitnodiging en we hebben een leuke avond met elkaar doorgebracht. 

Op zondag was het weer "in de benen" en besloten we naar Mount Ham te gaan. Er zijn hier regionale, provinciale, nationale en canadese parken en de groteren hebben een doorsnede van soms wel meer dan 200 km. Tja, en waar je dan moet zijn, dat vereist uitzoekwerk en oefening. Dus we besloten bij een kleine te beginnen en ja, Mount Ham is klein maar vol venijn. We hadden de middelmatig moeilijke route, moesten een hoogte overbruggen van 730 meter en begonnen vol goede moed op de uitstekend aangegeven paden. Halverwege werd het errig steil, liepen we niet meer over een pad maar was het een mix van lopen en klauteren over stenen, maar we waren er niet alleen dus wisten "dit moet kunnen". En ja, het lukte om boven te komen en de beloning was groots. Wat een uitzicht, wat een stilte, wat een ruimte, wat een rust.... En buiten verwachting kwamen we vrij gemakkelijk en weer heel beneden.
Ter vergelijking:  
Aantal inwoners Quebec, 8.631.147 (2021) ; Oppervlakte, 1.542.056 km² , een bevolkingsdichtheid van 5,5 inwoner/km²
Aantal inwoners Nederland 17.609.246 (31 maart 2022) en met een oppervlakte van 41.543 km² een bevolkingsdichtheid van 424 inwoners/km²
Tja, dat verschil in bevolkingsdichtheid zie je niet over het hoofd als je  op een berg staat..

      
We dit it!! 743 m in de hoogte!

Na dit weekend begon de  werkweek weer: Arno steeds vaker op zijn fiets, want het weer gaat de goede kant op, maar met wind tegen is het afzien. Ik kan dan lekker met de auto een keer naar de stad en weet nu inmiddels iets beter waar je wat moet kopen. Zo zijn kruiden bij de supermarkt ongeveer 5 x zo duur als bij de Dollarama, een soort Action, waar je echt alles van alles en nog wat kunt krijgen. En naar lekker brood: daar zijn we nog steeds naar op zoek, maar we maken vorderingen.

Op woensdag is het inmiddels vaste prik: op naar het "Centre d'entre aide". Ik wil me niet teveel binden, maar de sfeer is daar dermate goed en ik voel me zo welkom, dat ik best vaker zou kunnen  gaan. Inmiddels hoef ik niet meer alleen kilo 's wortelen schoon te maken, maar mag ik ook gebakjes insealen, potten soep uitvullen ( op de gram nauwkeurig!!) , pies ( op zijn engels dan wel... haha) met gehakt vullen en afdekselen etc. De mensen zijn echt vriendelijk, het "quebecois" begint te wennen, dus er kan gekletst worden en de ochtenden vliegen om en ik blijf daardoor met gemak steeds veel  langer dan nodig. 
Afgelopen week had ik gevraagd of ik foto's mocht maken en daar waren ze niet alleen voor in , maar ook nog flink trots op. Kwam er net een groepje scholieren kijken naar hun activiteiten, hoorde ik ze vol trots aankondigen, dat ze zelfs een  Nederlandse vrijwilliger hadden en binnenkort internationale bekendheid zouden genieten. Nou, bij deze!

Het uithangbord met de trotse titel (want trots op hun werk zijn  ze!) "door de mensen van hier, voor de mensen van hier".
De ingang van de winkel ofwel "de fripperie", waar  uitstekende kwaliteit 2de hands kleding en natuurlijk afhaalmaaltijden en gebak worden verkocht. 
De ingang naar het restaurant, waar dagelijks 60 mensen komen eten of een maaltijd ophalen. De revenuen komen ten goede aan het centrum.
En natuurlijk: een autootje.
En surpise, surprise, toen ik vandaag dacht "ach, waarom zou ik koken, ik neem ook 2 maaltijden mee" hoorde ik dat het voor de benevoles (vrijwilligers) 50% korting is. Was ik mooi klaar voor 11 € en 2 drie gangen maaltijden.

De directrice "Diane" , die dit alles zeer bevlogen in goede banen leidt.
Mijn vrijwilligersmaatje op woensdag "Michel". Ongeacht welk onderwerp ik aansnijdt, geloof, politiek of wat dan ook: de kurk gaat van de fles en ik moet alle zeilen bijzetten om tussen het snijden van de wortels door (ik beheers inmiddels vele snij technieken zoals jullie kunnen zien en dan staan de ovaaltjes er nog niet eens bij..) zijn Quebecois te kunnen volgen.
 

Jacqueline, mijn naamgenoot etiketteert de dozen voor de pies, Sandrine weegt het Red velvet belsag af voor de cakes, die zowel in de eigen winkel alsook in de plaatselijke supermarkt worden verkocht. Eminee is 8 maanden geleden uit Tunesie hierheen geemigreerd en is in dienst als kok en erg goed in de dadel kruimeltaart. Andre hoeft niet naar de sportschool aan het einde van de dag na roeren in de enorme pan spaghettisaus. Zij is vrijwilliger en geeft haar spieren na een paar keer goed roeren altijd ruim voldoende rust..
En last but not least "de chefkok", zoder vakopleiding (!)  die trots vertelt, dat ze 3 jaar geleden verhuisd zijn naar deze locatie met prachtige keuken en sindsdien het recepten repertoire heeft uitgebreid van spaghetti saus en 1 soep en 2 soorten taartjes naar tientallen recepten. Knap hoor. 

                                            
En hier een deel van mijn inspanning op een ochtend. Tientallen pie bodems vullen met 180 gram vulling (nee, geen 181 en zeker geen 179!), afdekselen en zie hier het smakelijke resultaat na bakken. En natuurlijk om het niet af te leren na afloop nog ff een paar kilo wortels schrapen en in rondelles snijden. 

Het week  vloog weer voorbij en het volgende weekend diende zich aan. Dus vrijdag boodschappen en 's  middags weer op naar de golfbaan. 
Na afloop besloten we nog een ritje door de omgeving te maken  en vielen we weer met onze neus in de boter.  In St Elisabeth de Warwick, een dorpje met een handvol inwoners hier 15 km vandaan, wordt in de "warme" periode, vanaf nu dus, jaarlijks elke vrijdag een DJ uitgenodigd. Jong en oud uit de omgeving komt hierop af met tafeltje en  stoeltjes en picknick en installeert zich op het gras voor de kerk, die tegenwoordig dienst doet als opslag voor rijpende kazen. Wij deden het, onvoorbereid als we waren, met een biertje en een zak chips op de stoeprand. Het was best gezellig en wellicht gaan we nog een keertje terug. Het leukst is, dat mensen zo vriendelijk zijn en  bij een vraag meteen een praatje met je aanknopen en erg trots zijn op wat ze hebben. Het is echt een volk zonder kapsones. 

• En dan op en vrijdag avond over een  rustige, lange weg op naar St Elisabeth de Warwick met als kenmerkend beeld hier een van de vele melkveeboerderijen met voedertorens.  Maar dan ......  Klik hier met je muis!

Dan duikt de beroemde Fromagerie du Presbytere op.Gelukkig hadden ze er ook chips en bier voor op ons stoepje.
De kerk...nou, dat is geen kerk, maar een kaasopslagplaats waar duizende kazen liggen opgeslagen en aan de achterzijde rest slechts een kleine kapel. En op het gras eromheen verzamelt eenieder zich voor de picknick.

kazen.........................

In de kerk wordt op borden vol trots het volautomatische rijpingsproces van de kazen in cijfers aangegeven. Er was daarbij ok geen ontkomen aan. Toen men doorhad dat we van ver kwame "moesten " we gaan kijken

Zaterdag verder oefenen met de parken, dus nu naar een nationaal park "Park de la Mauricie", hier ongeveer 120 km vandaag, want ja, dichtbij is een zeer relatief begrip hier. Vooraf was er studie verricht naar welke ingang we moesten hebben (het park is ongeveer 25 bij 25 km) en heeft diverse startpunten en welke wandeling we zouden nemen. Dat pakte  allemaal goed uit.  We hadden weer een gemiddelde moeilijkheidsgraad gekozen met 630 m hoogte verval: de Mekinac route. .     KLIK HIER met je muis!!!

Zelf blijf ik het nog steeds een hele kluif vinden door het hoogteverschil, de paden vol met stronken en stenen, de sneeuw die er nog her en der ligt. De inspanning werd echter rijkelijk beloond. Het was prachtig weer, niet te warm en zeker niet koud. Strak blauw.

Adembenemende uitzicht. Weinig mensen onderweg, maar als je iemand tegenkwam leidt dat meestal tot een praatje. Een lange drijvende brug. een waterval in volle glorie, doordat de sneeuw nog aan het smelten is op sommige plekken.

En Arno sprak de gevleugelde woorden: zo koelen je voetzolen een beetje af... en ik geloofde het ook nog.... grrrOp het einde van de route bij verrassing een enorme beverburcht. Ik had dat nog nooit gezien, wat kunnen die beesten werken zeg en dan die mooi scherp afgekloven bomen eromheen. Echt indrukwekkend.  KLIK HIER met je muis!

We vonden dat we na al die inspanning een borrel aan de waterkant op de terugweg wel verdiend hadden.

Eenmaal thuis was er  weinig zin meer om te koken en gingen we naar de "Victoria". een van de grote ketens hier soort McDonalds!. En dan eet je natuurlijk : Poutine. Patat met brokken heel jonge,  beetje rubberachtige kaas en bruine saus. Eerlijk is eerlijk: geef ons maar stamppot, maar authentieker dan dit kan je hier niet eten. Klik hier met je muis!!

Zondag stond de zon weer hoog aan de hemel. We maakten  een korte wandeling maken met Sarah en Jean Francois. Hij heeft veel contacten door zijn werk in de buurt dus we gingen met hem een van de mega koeienstallen bezoeken, waarvan je er hier in de regio heel veel hebt, in alle soorten en maten.  Het zijn grote berijven met > 1000 koeien volledig geautomatiseerd to aan het melken aan toe er komt geen mensen hand aan te pas.  Het land heeft zoveel ruimte, maar de koeien staan binnen en eigenlijk heb ik geen idee nog, of ze in de zomer naar buiten komen. Maar er is hier ook geen greintje schaduw en de stallen zijn open aan de zijkant dus het waait lekker door..En in de winter kunnen ze niet naar buiten want dan is het veel te koud. Dus ja zeg het maar...   het ziet wel triest uit eerlijk is eerlijk. 
We vonden het wel heel interessant en leerzaam om te zien hoe dit soort farms hier gerund worden en hoe het er hier voorstaat met mestbeleid ed. Dat we ook overal zo maar binnen mochten lopen was een cadeautje apart.   Maar er zijn ook wel veel kelin scahliger bedrijven van ± 150 koeien mar het principe blijft gelijk je weinig koeien buiten.

Echt een mega boerderij.

Ze worden gemolken op behoefte en dat geeft de koe zelf aan... Nou ja hij krijgt een beloning een koekje of een massage (alles automatisch) dus hij komt graag terug voor zijn beloning..  De koeien lopen automatisch een sluis binnen waar ze snoepjes krijgen. Intussen wordt de melkmachine volautomatisch aangehangen en per speen de hoeveelheid melk gemeten. En denkt die koe "ha lekker, ik kom snel weer terug", dan wordt dit herkend, sluit de snoepjesautomaat en wordt hij met een zacht duwtje uit de sluis gedrukt. Boeren benne zuunig..

En natuurlijk indrukwekkende tractoren..

En de zondag werd besloten... natuurlijk met de eerste zomerse  BBQ bij Sarah en Jean Francois  thuis. Dat was een gezellig einde van wederom een mooi weekend en zelfs de hond Roxy had de pijp leeg

Intussen is de zomer hier in volle glorie losgebarsten en loopt de temperatuur op tot tegen de 28C. Hopelijk komt de bloei nu ook in volle snelheid op gang. Bij de IGA, de plaatselijke supermarkt, worden we inmiddels begroet met narcissen en is er een aarzelende belofte van tulpen.

Tot volgende keer

Liefs

Arno en Jacqueline